Wat als de hele paardenwereld zou kiezen voor vrede tussen paard en mens? Zou jij ervoor kiezen om vreedzaam te zijn met je paard? En wat betekent dat eigenlijk?
Inhoud:
Definitie van vrede
Vreede (zelf. naamwoord)
(geen geweld)
het ontbreken van oorlog
Een staat van kalmte, stilte en harmonie, bijvoorbeeld een staat vrij van ongeregeldheden.
Vreedzaam (bijgvd. naamwoord)
zonder gebruikmaking van geweld
kalm, rustig, harmonieus
Volgens de woordenboekdefinities van vrede zou vreedzaam omgaan met paarden betekenen dat de interactie tussen paard en mens altijd stressvrij, kalm en harmonieus zou zijn, voor beiden. Dat betekent dat er nooit geschreeuw, woede, frustratie en geweld zou zijn. En dat is altijd aan de kant van de mens.
Maar zouden er geen momenten zijn waarop het paard "er uit breekt", gevaarlijk of agressief wordt?
Zou het paard de vrede niet verbreken?
Wie heeft de vrede verbroken?
Ten eerste zijn het niet de paarden die besloten hebben om gedomesticeerd te worden en in kleine afgesloten ruimtes te gaan leven en veranderd te worden in een sportapparaat voor tweebenige wezens.
We hebben ze hier gebracht en we moeten nadenken over de gevolgen van het gedrag van een soort die zijn natuurlijke behoeften wordt ontzegd.
Dit maakt het onze verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat een paard geen reden heeft om er uit te willen breken of gevaarlijk te worden.
Een agressief paard is altijd door de mens gemaakt.
Ten tweede, je oogst wat je zaait. Hoewel paarden een andere soort zijn en geen prefrontale cortex hebben zoals wij, zijn ze in staat om onze lichaamstaal te lezen en ons energieniveau te voelen. Ze kunnen onze hormonen ruiken en de intentie in onze stemmen horen. Dus ze 'snappen' onze bedoelingen en kunnen daarnaar handelen: als we bang zijn, kunnen ze bang reageren. Als we agressief zijn, kunnen ze agressief reageren. Ook al zijn we verschillende soorten, we zijn allemaal zoogdieren en de natuur heeft voor ons bedoeld om met elkaar om te kunnen gaan. We zijn niet geïsoleerd in ons wezen.
Dus als het paard de vrede verbreekt, waren wij het eigenlijk die de vrede als eerste hebben verbroken.
Is de paardensport vreedzaam?
Als je kijkt naar de Grand Prix Dressuurshows met zijn prachtige figuren, de muziek en chique glimmende paarden die hun dansjes doen, zou je het als harmonieus en vredig kunnen beschouwen. Er wordt vaak gezegd "de ruiter en het paard vormen een harmonieus geheel".
Of het springconcours, waar ruiters en paarden met gemak over de hindernissen lijken te vliegen, krachtig maar kalm.
Nou, ik geloof dat dit waar kan zijn voor de ervaring van de ruiter en misschien, ik geef het toe, er kunnen momenten zijn waarop een paard deze "flow" een tijdje voelt. Maar om daar te komen, bij deze shows te zijn en deel te nemen aan deze hoog aangeschreven wedstrijden is een ander verhaal dat veel mensen niet weten of niet willen weten.
Alles in het leven van een sportpaard, waarvan wordt gezegd dat het waarde heeft die je in geld kunt uitdrukken, wordt door mensenhanden bepaald, gevormd en afgedwongen. Het begint met het systematisch kiezen van de juiste ouders en het insemineren van de merrie, vaak door een dierenarts, geen echte hengst in een natuurlijke omgeving.
Het veulen wordt dan vrij vroeg weggehaald door de moeder. In een wilde kudde blijven veulens lang bij hun moeder en familie. Merries voor altijd, ze kunnen zelfs nog zuigen tot 2 jaar oud. Hengsten blijven tot ze oud genoeg zijn om hun eigen kudde te hebben.
Over het algemeen worden alle paarden, of het nu merrie, hengst of veulens en jaarlingen zijn, in boxen gehouden en af en toe op een klein veldje uitgelaten. Dat staat ver af van de natuurlijke behoeften van een vluchtdier van de grote vlaktes.
De jonge paarden worden dan ongeveer als ze 2-3 jaar oud zijn ingereden en zijn klaar om "het werk" te doen wanneer ze ten minste 4 jaar oud zijn (het skelet van een paard is volledig ontwikkeld op de leeftijd van 6-8 jaar..)
Daarna wordt de training voortgezet gedurende zijn hele leven en gezondheid, totdat hij het werk niet meer kan doen. Dat is altijd vrij vroeg in de sportwereld.
En hoe leer je een paard om bereden te worden en 'het werk doen'?
In de klassieke paardentraining is dit een proces van negatieve bekrachtiging en straf. En ja, dat staat ver af van de definitie van vrede.
Voor zowel negatieve bekrachtiging als ook straf, creëer je een ongemakkelijke ervaring om gedrag af te dwingen of uit te doven. Bijvoorbeeld: het paard met de hielen in de buik duwen is nogal oncomfortabel. Als het paard beweegt, verdwijnt het duwen, wat de paarden leert dat dit de juiste reactie was en dat zal hij onthouden. Maar dat betekent ook dat de ruiter geen andere keuze heeft dan dit duwen te laten escaleren als de paarden niet reageren. Duwen wordt schoppen of slaan met een zweep - en dat is naar mijn idee gewoon geweld.
Laten we nog eens kijken:
Vreede (zelf. naamwoord)
(geen geweld)
het ontbreken van oorlog
Een staat van kalmte, stilte en harmonie, bijvoorbeeld een staat vrij van ongeregeldheden.
Klassieke paardentraining en dus de sport passen niet in deze definitie. Daarom is het niet vredig. Het is per definitie gewelddadig en stressvol voor de andere partij.
En zolang de hobby ruiter dit als voorbeeld neemt, kunnen geen van beide, het sportpaard en het recreatief gehouden paard vrede ervaren.
Kan een paardenleven dan vreedzaam zijn?
Hoe zou vrede tussen mens en paard eruit kunnen zien?
Vreedzaam zijn is een keuze die je elke seconde van je leven kunt maken. Je hoeft je hiervoor niet voor te bereiden of te kwalificeren. Je hoeft die beslissing niet voor jezelf of iemand anders uit te leggen of te rechtvaardigen. Het maakt niet uit wat je eerder deed. Zelfs je paard zal dat niet nodig hebben, want ze zijn het meest vergevingsgezind en het meest dankbaar voor deze beslissing wanneer je er klaar voor bent.
En het mooiste is: je krijgt ook je deel van de vrede met jezelf.
Vreedzaam omgaan vereist niet veel anders dan de terughoudendheid van ons om paarden paarden te laten zijn en niet te willen dat ze iets anders worden, zoals een atleet, een toestel, een partner of zelfs een vriend.
Het is natuurlijk mooi als het paard ervoor kiest om het laatste te worden, maar het zou in de eerste instantie geen eis moeten zijn.
Vrede tussen paard en mens zou er voor mij als volgt uitzien:
Kleine groepen paarden die samen kunnen leven op hele grote landgoederen, bijna vrij rondlopen. Of grote paddockparadijzen met hoogwaardige verrijkingen. Niet in stallen, niet in boxen, niet in kleine weilanden achter het huis. Ja, dat triggert, ik snap het. Maar dat is gewoon waar ze vandaan komen en waar ze thuishoren. Misschien is het niet handig voor ons, maar dat is precies mijn punt. En misschien betekent dat dat veel mensen dan geen paarden kunnen hebben, ik ook. Dat is de prijs die je moet betalen.
Een paard kiest ervoor om een vriend te worden en is bereid om naar eigen keuze te werken. Zijn "nee" is altijd geldig.
Een paard wordt pas vanaf 6 jaar onder het zadel gewerkt.
Op vrijheid gebaseerde training met +R als basis.
Geen bits, geen sporen, geen zwepen.
Natuurlijk zou de professionele paardensector moeten veranderen. Hoe is moeilijk te voorspellen. Maar stel je een paardenwereld voor waar geld niet de belangrijkste drijfveer is. Maar gezondheid, geluk en harmonie voor de paarden. Als empathie zou worden gevierd in plaats van afgedwongen figuurtjes en sportieve doelen. Als vriendelijkheid en zachtheid het rolmodel zouden zijn voor jonge ruiters.
Als kinderen paardentaal zouden leren voordat ze leren hoe ze een zweep moeten vasthouden.
En stel je voor, hoeveel je zelf zou groeien. Hoe diep je jezelf zou leren kennen en voelen om je paard te leren kennen en voelen. Hoe gemakkelijk zou je deze plek van vrede en geluk in jezelf vinden omdat je er samen met je paard naar op zoek bent. En geloof me, dat is waarschijnlijk de grootste onderschatte vaardigheid van paarden, niet hun vermogen om te springen of te dansen, maar om je te begeleiden naar een vervuld en levendig leven.
