De verwachtingen aan je paard bepalen de kwaliteit van jullie relatie. Zijn ze wederzijds? Zijn ze welkom? Begrijpelijk, nuttig, mogelijk, te hoog, te laag, realistisch?
Een van de grootste problemen in paarden training is frustratie. Frustratie van de mens of ook het paard, dat verwachtingen niet vervuld worden. En dat maakt van verwachting een valkuil. Want het woord impliceert dat de ander eerst moet geven en ik mag nemen. Maar zo werkt het niet in een relatie - in geen btw ook niet die met je partner.
Voor vertrouwen en binding moet jij de eerste stap doen en geven. Want dat wat ik van mijn paard ‚verwacht‘ is dat wat ik ook bereid ben om te geven.
Dat in de verbinding met traditioneel paarden training lijkt al moeilijker. Maar beginnen we bij 0:
Ben ik bereid mezelf te zijn, me open te zetten, kwetsbaar te zijn en los te laten? Kan ik de andere ontmoeten in wie hij is omdat ik aandurf mezelf te ontmoeten?
Pas dan zal het paard komen, nemen, en terug geven. Niet omdat ik erom vraag, maar omdat ik geef.
Verwacht ik te veel, te snel, dan ontstaat strijd. En strijd is het vragen om iets wat ik niet bereid ben om te geven. Vragen om iets dat ik nog niet verdient heb om te krijgen.
Soms is deze confrontatie goed, soms moeten we de grenzen opzoeken om te weten waar ze liggen. Maar weet dat het ook JOUW grenzen zijn en dat als je eroverheen gaat je onterecht gaat handelen.
Kom je vaak of snel in frustratie en teleurstelling terecht? Maak een stap terug. Ga terug naar de verbinding. Gooi alle lijnen los (letterlijk) en kijk wat gebeurd. Komt hij niet? Ga nog meer terug en kom aan bij jezelf. Alles wat je onder de zadel of aan het hoofdstel van je paard kan vragen kan je ook los vragen. Of hij het dan doet word bepaalt door de diepte van jullie band. Wees eerlijk met jezelf en geef het een kans. Het is de eerlijkste en onvoorwaardelijkste feedback die je ooit kunt krijgen. Gebruik het om te groeien.
