Waarom paarden zo heilzaam zijn
In het dagelijkse leven, in relaties, emoties, ervaringen en gedachtes spelen zich voortdurend, meestal onbewust, afweermechanismen af. Deze mechanismen weren “gevaarlijke indrukken” af en zorgen ervoor dat je psyche in het alledaags stabiel en in balans blijft.
Afweermechanismen beschermen ons voor traumatische ervaringen.
Traumatisch is echter tegenwoordig een heel subtiele dreiging van negatieve en pijnlijke gevoelens - en niet meer de regelmatige omgang met vlucht, gevecht of dood. Dat maakt dat deze mechanismen “overwerken” en dingen afweren die eigenlijk leerzaam en heilzaam kunnen zijn.
Gevoelens zijn er om te voelen - of positief of negatief.
Ze vormen ons, ons mening, ons morele compass, ons empathisch vermogen en ons veerkracht.
Als gevoelens ineens opduiken en deze ons innerlijk beginnen te beïnvloeden (e-moties) kan de buitenwereld en hoe wij deze ervaren plotseling bedreigend worden.
In plaats van te luisteren naar een ander horen we dan alleen persoonlijk kritiek of we nemen de verantwoordelijkheid van ieders falen op ons eigen schouders. En voordat we ons dat bewust worden en de bijhorend negative gevoelens kunnen voelen schieten ons mechanismen in en we “weren de ander af” door felle woorden of terugtrekken.
Iedereen kent deze mechanismen.
En bij iedereen zijn ze persoonlijk gekoppeld an eerdere pijnlijke ervaringen die nooit echt verwerkt konden worden.
Soms is het alleen een kleine nuancering in de communicatie met de partner of de moeder. Maar soms kan het langdurige afweren en het vermijden van ervaringen tot een eigen trauma leiden.
Trauma is niet (alleen maar) een groot ingrijpend gebeurtenis
Ook zonder ingrijpend gebeurtenis kan zich zo een nooit gevoeld deel van het ik afsplitsen en bevriezen. Deze afsplitsing wordt ook trauma genoemd en is bijvoorbeeld ontstaan door emotionele verwaarlozing en onvervulde behoeften.
Dat deel wat zich daar in de kindsheid heeft afgesplitst word door verdere overtuigingen van "geen zwakte tonen" of "niet zo gevoelig zijn" in de latere jaren verder vermeden, verstopt en het liefst vergeten.
In de praktijk weten we allemaal dat vermijden maar enigszins werkt en vroeg of laat schijnt het pijnlijke gezicht van trauma weer door.
Vermijden is een sterk mechanisme die we allemaal kennen. Soms uit het zich ook in afleiden, zo als in “druk” zijn of verslaving in verschillende vormen. Ook "informatie" kan een verslaving zijn, want dat doorlopende gebrabbel in de nieuws en op sociaal media is een sterke afleiding van alles wat om en in ons gebeurd.
Afweer en trauma herkennen
De enige manier om de mechanismen te ontmaskeren is door bewustwording en eerlijkheid en zachtheid met zich zelf. Het afgesplitste deel van je moet weer zichtbaar mogen worden en zijn plaats innemen. Het wil gezien worden, en daarvoor moet het vermijden stoppen.
Echter is dit vaak een bijzonder zwaar, pijnlijk en moeilijk proces.
Ik geloof dat dit de enige manier is.
Er is geen magisch heil middel, geen nieuwe therapie, geen pilletje, geen guru die je dat werk zal afnemen.
Er is er alleen jij, en je bereidheid om te voelen.
Gelukkig ben je niet alleen en zijn er een hele boel dingen (zoals ook theorieën, visies, mensen en therapieën met de juiste insteek) die je op je weg kunnen steunen.
Alles wat je laat stilstaan, bewust worden en aannemen is heilzaam. Alles wat je laat vermijden is het niet.
Het ligt aan jou om de patronen te doorbreken en te erkennen dat er niet écht een gevaar is, maar dat je veilig bent te zijn wie je bent. Dat je je gevoelens mag voelen en al die negatieve emoties bij mens zijn hoort. Dat al dit alleen maar mechanismen zijn , een laag in je psyche die alleen het beste voor je wilt. Maar dat daaronder meer schuilt, een laag waar we vrede en liefde voelen, waar we stoppen met malen in ons hoofd en gelukkig in het hier en nu kunnen zijn. Een laag vol bewustzijn, eenheid en roerloosheid.
En voordat je dat zweverig noemt, laat me je vertellen dat al dit bekend is dankzij de grote psychologie leermeester en de moderne wetenschap in neuropsychologie en tientallen onderzoeken over brainwaves en het electro magnetische veld.
Waarom we met paarden coachen
En toch, klinkt het allemaal te abstract? Oftewel, wat is mijn punt?
Leuk dat je vraagt.
Want wat wij mensen met wetenschap moeten bewijzen voordat we kunnen geloven en voordat we kunnen loslaten heeft de natuur niet nodig.
Dieren moeten niet bewijzen óf geloven om te zijn wie ze zijn. Ze zijn gewoon. Onderdeel van een scheppende kracht die alles voor elkaar heeft en voor alles zorgt.
En paarden (en honden) zijn dank hun domesticatie toegankelijke poorten voor ons om ervan te proeven. Zij hebben geen last van een overontwikkelde prefrontale cortex en zitten diep in die roerloosheid zonder ‘malen’ en ‘druk’.
Zonder dat gebrabbel achter het voorhoofd kan je jezelf en de wereld namelijk nog voelen.
En als je contact met hun wilt maken dan lukt je dat ook alleen op dezelfde laag - hun laag en met hun taal en op hun energie. Maar guess what, daarvoor moet je je zelf ook overgeven aan jouw scheppende kracht. Dan moet je loslaten van je mechanismen en patronen. Dan moet je jezelf en al je delen aankijken met al hun lelijkheid en verdriet. Je moet je zelf, iedereen en alles wat je gevormd heeft aannemen, volledig en onvoorwaardelijk.
Je moet je laten vallen.
Om opgevangen te kunnen worden.
Dát is wat de paarden voor jou kunnen betekenen. Wat je ook bij je draagt, wie je ook bent en waarmee je vecht maakt niet uit. Bij de paarden zijn we allemaal gelijk aan elkaar. En zijn we allemaal met elkaar verbonden in hun scheppende kracht.
