Het woord paarden mag je wisselen met relatie. Of communicatie. Het is in zijn beginselen allemaal het zelfde.
Problemen ontstaan daar waar het gezegde niet begrepen wordt - en de reactie daarop niet toepasselijk is.
Luisteren is een kunst zelfs als je dezelfde taal spreekt.
Maar naar paarden (f)luisteren heeft eigenlijk meer met zien en voelen te maken. Een gesprek bestaat dus minder uit woorden die uit je mond komen, maar uit bewegingen en energie vanuit je lichaam. Voor het paard is dat makkelijk, voor ons mensen wat minder. Daarom kan je bijna zeggen paarden problemen zijn paarden MET problemen, en dat probleem zijn wij .
Het paard kan niet anders dan zich met zijn lichaam uitdrukken. Dus, het weigeren, trekken, bijten of slaan is geen ‘ongehoorzaam’ maar een ‘niet gehoord worden’. Het begint ook al veel vroeger, veel kleiner, veel zachter als in een vraag. Hoor je die vraag niet, dan moet het paard duidelijker worden.
Hoor je het nog steeds niet of voel je je aangevallen? Dan ontstaat strijd.
Net als in elke andere relatie ook.
Eigenlijk is de wereld toch zo doorzichtig. We moeten alleen niet de fout maken in een ander iets te zien wat hij niet is.
Een paard is geen voorwerp, geen toestel zonder eigen ideen, behoeftes en gevoelens. Maar het is ook geen huisdier, geen knuffel of accessoire. Het is geen mens - maar ook niet “maar een dier”. We onderschatten dieren namelijk continu. En vragen dan om dingen die we eigenlijk nog niet verdiend hebben.
“Any time you feel like you have to fight with a horse, it’s because you’re trying to take something you didn’t earn.” - Josh Nichol
留言